Τότε που χάθηκαν οι μονοκεροι

Ένα βιβλίο που σε ταξιδεύει στο μεγαλείο και τη γοητεία της Μάνης στην εποχή του Μεσαίωνα. Με φόντο ένα από τα χαρακτηριστικά πυργόσπιτα, η συγγραφέας ανασταίνει μορφές από το παρελθόν και μας οδηγεί σε μια ιστορία στην οποία εναλλάσσονται η απόγνωση και η ελπίδα. Στοιχεία μεταφυσικά βρίσκονται στην καρδιά του βιβλίου, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα μαγικού ρεαλισμού, κάτι που συμβαίνει πολύ συχνά σε δημιουργίες της ξένης ιστορικής λογοτεχνίας. Ναϊτες, μονόκεροι, μια ηρωίδα που πασχίζει να ξεφύγει από τις νόρμες και τις επιταγές της εποχής και του τραχύ, ίσως αφιλόξενου, τόπου της και να ζήσει σύμφωνα με τις επιθυμίες της, συνθέτουν ένα από τα πιο όμορφα βιβλία που έχω διαβάσει. Δεν υπάρχει πουθενά το γνωστό, μελοδραματικό ύφος το οποίο αποτελεί γνώρισμα των ελλήνων και - ιδιαίτερα ελληνίδων- συγγραφέων. Η γραφή -ακόμη και ορισμένα στοιχεία του βιβλίου- αντηχούν μία άλλη δημιουργία της Ελληνικής ιστορικής λογοτεχνίας, την Πριγκιπέσσα Ιζαμπώ του μεγάλου μας Άγγελου Τερζάκη.