A Swim in a Pond in the Rain

Tsja. Wat vooral fijn aan dit boek is hoe Saunders je door een verhaal meeneemt, en je op die manier met meer aandacht een verhaal laat lezen.

“‘A man stood on the roof of a seventy-story building.' Aren't you already kind of expecting him to jump, fall, or be pushed off? You'll be pleased if the story takes that expectation into account, but not pleased if it addresses it too neatly.”

Dat werkt vooral goed in het eerste verhaal, waar je steeds 1 bladzijde van het verhaal krijgt, en dan een analyse van die bladzijde. Het is een samenvatting van lessen die Saunders geeft, en er komen wat handvatten voorbij die nuttig zijn bij het schrijven van verhalen/boeken. (Al heb ik soms het gevoel dat dingen die ‘ie bij verhaal 1 belangrijk vond, bij andere verhalen opeens minder relevant zijn?)

Maar goed dus, het zijn Russische verhalen, en ik heb kennelijk niet zoveel met Russische verhalen :-) Zoals Thomas van Luyn laatst in de VK over bebaarde Russen schreef:

“Tergende uitwijdingen over landschappen, tientallen personages wier maniertjes en lichaamsbouw vele pagina's lang werden beschreven, familiegeschiedenissen en terzijdes waarvan ik vreesde dat ik ze moest onthouden, omdat er misschien nog een overhoring kwam. De uitdrukking ‘schrijven is schrappen' was niet echt het motto van de 19de eeuw.”

Saunders zelf stipt dat ook wel aan, maar vindt het duidelijk minder een probleem :-)

“We've been waiting so very long for some singing to start. Then we get this: ‘But before proceeding with the description of the contest itself, it may be as well to say a few words about each of the characters of my story.' We feel: ‘Ivan, come on, haven't you already been doing that, like, for all of the eight preceding pages?'“

De stukjes waarin Saunders het over zijn eigen schrijven heeft zijn eigenlijk het interessantst:

“So, this moment of supposed triumph (I'd ‘found my voice!') was also sad. It was as if I'd sent the hunting dog that was my talent out across a meadow to fetch a magnificent pheasant and it had brought back, let's say, the lower half of a Barbie doll.”

Overigens vond ik niet alle verhalen even langdradig, Gogol's “De Neus” was lekker fijn ontregelend!

“Collegiate Assessor Kovalyov was not in a position to notice the smell, because he kept his handkerchief pressed to his face and because his nose itself was goodness knows where.”