Τα φαντάσματα του Γιόρκ

''Οταν πλησιάζουμε στο Γιορκ, οι ανταύγειες του ουρανού, ωχρές, φωτίζουν ακόμα την πύλη του, τα μεσαιωνικά κάστρα, τα γοτθικά καμπαναριά και τους πύργους. [...] Όμως, καθώς διαβαίνω τη γέφυρα, πάνω από το ποτάμι, κι ύστερα τη μεσαιωνική πόλη, τη Μικλ Γκειτ και μπαίνω στους στενούς δρόμους της παλιάς πόλης με τα χαρακτηριστικά εγγλέζικα σπίτια από σκουριασμένα τούβλα και μαύρα ξύλα, με τον πελώριο γοτθικό ναό του Αβαείου, από ωχρόν αμμόλιθο, που οι σαίτες του καρφώνονται στον ουρανό, αισθάνομαι πως τριγυρίζουν σαιξπηρικά φαντάσματα. Θα τα δω να ξεπορτίζουν, μαύρες σκιές, μες σε ομιχλώδεις γαλαρίες, να κατεβαίνουν απ'τους πύργους, τα καμπαναριά και τις τερατόμορφες υδρορροές, να σέρνουν τη σιδερένια πανοπλία τους στις επάλξεις.''

Ο αφηγητής μας ξεκινά από μια υπέροχα σκοτεινή ιστορία μιας υπόσχεσης που δεν τηρήθηκε, μιας εντολής από ένα σκιώδη επισκέπτη που δεν εισακούστηκε, μιας περίεργη ομίχλη σε ένα πλάνο μιας παλιάς κασέτας. Ακολουθούν οι υποσχέσεις για παρουσίες από την άλλη όχθη, μέσα στη νοσταλγία της παιδικής ηλικίας. Ένας από τους ομορφότερους σταθμούς λαμβάνει χώρα στο μαγευτικό Γιορκ, με το Αβαείο του, το σκοτάδι του, τα πνεύματα που πλημμυρίζουν τους δρόμους του. Μια φωτογραφική μηχανή γίνεται αιτία μιας βασανιστικής νύχτας αμφιβολιών και παράλογων φόβων που, παραδόξως, μοιάζουν απολύτως δικαιολογημένοι.

Αφήνωντας πίσω το μυστήριο της Αγγλικής γης, επίστρεφουμε στην πατρίδα μας. Ιωάννινα, ανάμεσα στην παράδοση, την Ιστορία και τη σύγχρονη πραγματικότητα. Θεσσαλονίκη, αναζητώντας το σπίτι μιας οικογένειας που σημάδεψε τον αφηγητή μας. Πάτρα, στη διάρκεια της Αποκριάς, κυνηγώντας ένα μάλλον καταδικασμένο καρδιοχτύπι. Κι ύστερα; Από την Κρήτη στο Μέτσοβο, ακούγωντας τον άνεμο, για να προσγειωθούμε στην Αθήνα, στην αυγή του 2000.

Ένα υπέροχο δείγμα βιογραφικής πεζογραφίας.

‘'Και να, σ'ένα στενορρύμο πλησιάζει ένα φρακοφορεμένος με ημίψυλο και προτείνει να μας συνοδέψει, όταν νυχτώσει, σε απόκρυφες γωνιές, όπου διαβαίνουν τα γκοστ! Και σ'έναν πεζόδρομο πλακόστρωτο, όπου μια εντοιχισμένη πλάκα πληροφορεί πως εκεί, στο σταυροδρόμι, διαδραματίζονταν στο Μεσαίωνα η δημόσια ζωή - τα παζάρια,τα θεάματα με τους σαλτιμπάγκους και τους θαυματοποιούς, οι δίκες και οι αποκεφαλισμοί - στέκεται ασάλευτος σε μια κόχη ένας δήμιος ντυμένος στα μαύρα, με κουκούλα και μπαλντά, που σίγουρα, όταν σε λίγο νωχτώσει, θα μπει στο στημένο παιγνίδι.''

Μy reviews can also be found on https://theopinionatedreaderblog.wordpress.com/