Spriggana
Czyta się równie miło jak w dzieciństwie, choć może już nie z takimi wypiekami na twarzy ;-)
A new series about a recurring character from Harper Connolly? Why not, I liked Manfred.
But at the very beginning Bobo from a town called Shakespeare appeared. Then a vampire, with obligatory mention of synthetic blood. But not much else was happening. Still I kept on reading only to see if I can spot any other guest appearences – and there is a new sheriff in town, and his name is Arthur Smith, and he used to be in a club discussing old murder cases... And by that time something happened. But it was not very interesting.
From rasw usenet discussion group comes the term Brain Eater Syndrome (see http://en.wikipedia.org/wiki/James_Nicoll#.22Brain_eater.22) – a disease sometimes contracted by authors. Among the proposed symptoms are:
• nothing happens in later books (check)
• an attempt to tie all his/her previous books into one giant multiverse (check).
The second symptom is more worrying, because Sookie and Lily/Aurora do not belong in the same universe. Just imagine Lily/Aurora saying Sure, we have vampires coming through Shakespeare/Lawrenceton sometimes. Did I forget to mention it?. You can't? Well, neither can I.
Trzyma się zaskakująco dobrze. Wprawdzie z początku się zjeżyłam na Karola Gordona perorującego jak to powinni iść i nauczać czerwonoskórych, ale dalej okazało się że to był ich pomysł, a w każdym razie ich części, która zdawała sobie sprawę że bez tego są skazani na zagładę.
Rozczulił mnie za to przypis o tym, kto wynalazł dynamit... :-D
Musiałam niestety bardzo tłumić jęki przy opisach lotu w próżni (jeśli kiedyś polecicie w kosmos nie próbujcie wykorzystywać wiedzy z „Królowej...”); problemy, które muszą rozwiązywać bohaterowie biorą się przede wszystkim z niepojętych rozwiązań technicznych i programistycznych; rolą kobiet zaś jest głównie do wykazywanie emocji i przygotowywanie tortów i innych słodkości. Jednak biorąc pod uwagę że KK ukazała się 25 lat temu to i tak lektura była ulgą po współczesnych książkach dla młodzieży, których autorzy zdają się brać udział w konkursie na najbardziej ponury i beznadziejny świat...
If anyone looks for a fantasy novel – this is not it. It's basically a window-dressing for a romance/mystery set in ~1920.
Dwie i pół gwiazdki, jak zwykle u mnie zaokrąglone w górę. Największa wada: fabuła opierająca się na tym, że nikt niczego nie tłumaczy bohaterce żeby potem nazywać ją idiotką i radzić żeby się nie mieszała, a gdy w końcu próbuje się nie mieszać oskarżyć ją że stchórzyła. Może to i życiowe, ale nie musi mi się podobać.
Drugi zarzut to WIELKI spoiler:
Dziwnie łatwo nasza bohaterka pogodziła się z tym, że własnoręcznie zabiła ukochanego ojca. Owszem, była pod wpływem demona, ale wciąż pamięta sam akt. No i jest jej smutno. OK.
Abandoned after half an hour (out of 7:08 of audiobook). At the very start we learn about the sex he had with his fiancée, but nothing about what he felt for her, and after a scene of implied masturbation (thankfully not graphic) to a female hologram I gave up.
Miło się czyta, ale wolałabym więcej tła. Wiemy że jest jakaś rewolucja – ale jakie są jej przyczyny bohaterowie napomykają tylko półsłówkami, bo przecież wszystcy wiedzą – jakieś podatki, wyzysk w fabrykach, ale żadnych konkretów.
Tak a propos rewolucji to pewnie nie tylko ja wyobraziłam sobie „Niezatapialną” pomalowaną na dumny karmin alizarynowy... ;-)
W zasadzie to oceniłabym na 4½ ★ – więcej niż „really liked it” ale jednak nie „it was amazing” – powiedzmy „it was great”. Ale już dawno przyjęłam zasadę zaokrąglania do góry w takich przypadkach, więc do średniej policzy się 5.
3½ ★ zaokrąglone w górę.
Ocena nieco niższa niz pierwszego tomu, gdyż w pewnym momencie nieco zmęczył mnie natłok cameo. W „Pokoju światów” mamy Grabińskiego, który do tematyki kolejowo-demonicznej pasuje jak ulał a nawiązania do legend i baśni są wpisane w samą konstrukcję świata, ale w „Wojnach Przestrzeni” jest taki moment, w którym fantastyczne twarze wyskakują zza każdego rogu, i miałam przesyt (nie wspominając że samo istnienie ich wszystkich w świecie, w którym w czasie I wojny światowej Marsjanie zrobili nam duże kęsim w naszą wersję historii jest DUŻYM naginaniem prawdopodobieństwa). O wiele bardziej wolę jednorazowe aluzje (kucharz Chińczyk czy pewna dorożka), nie narzekam też na pewnego kota z Malowanej Moskwy, bo jest tam wstawiony logicznie, ale cała banda z podgórskiej knajpy jednak mi zgrzyta. Jednak po przymknięciu na nich oka rozgryzanie kolejnych fint w fintach Kutrzeby i tajemniczego Szóstego przynosi dużo czytelniczej frajdy.
Zaokrąglone z 2,5 gwiazdek. Niestety, nie jest to wybór tekstów najlepszych z najlepszych.
Could do without the “how the internet and cryptography works” infodumps... I'd give it 2,5 stars, but having to chose 2 or 3 I say 3.
Ej, ale teraz ten cliffhanger to już całkiem autorski jest, nie wydawniczy! To kiedy następny tom?
The novel is quite often mentioned as a ‘classic medicine sf', so finding it in the Storytel catalogue I decided to give it a try. As with many classics the age shows. The story itself is a standard ‘overcoming the prejudice' motive – Earth had already eliminated wars and racism (and I had to remind myself several times that black doctor has nothing to do with said doctor's skin, and everything with his uniform), but prejudice against non-humans does occur giving the story a start.
What bothers me is a total lack of women. I know, it is quite a standard in the classic sf, but in the medicine context it is much more noticeable. But if Nourse would have included a nurse (or two! or more!) on the General Practice Patrol ship he would probably had to describe some female/male interactions... The Horror! To avoid it the 3 poor straight-out-of-the-school doctors have to fend for themselves...
I even did a quick search in the Gutenberg version of the novel: there are exactly two occurences of the pronoun ‘she', and the 'she' in question is a spaceship.
I know it's a cozy mystery, but still, some research and a dose of realism would be nice.
A person telling an abused wife to go to the police in 1937 is not very likely, but I could live with it for the sake of the story.
A Jew in 1937 Berlin telling anyone to go to the police is much harder to accept.
A Jew in 1937 Berlin telling an abused wife... There I can only sit and shake my head. It's just a detail from the background, but very jarring.
And the main story has not been very engaging, possibly because of the victim being one nasty person we have just met, so no attachement there; and nobody we care about is in fact involved, other then Molly nosing around as usual when she was meant only to sit on the interviews.
Well, it is not a typical Vorkosigan novel, there is no Big Crisis of any kind, just a pair of people trying to get on with their lives after losing someone they loved. But I got to finally revisit Codrelia and Sergyar, got to know Oliver Jole and met a bunch of secondary characters I want to know more about.
Definitely book for long-time fans, but there is nothing wrong with that.
Disappointing. Some good parts drowned in endless “everyone thinks X's dead / But X is not!” (for various X), “Bee got away / Bee is captured again” and drama pumped up by people not talking to each other. My favourite character in the whole LONG book (45 hours in audio) is Motley The Talking Crow...
I would definetly put it down if it were not the Grand Finale of all the Elderlings Realm series, and I'm not sure if I could get through it reading instead of listening.
One and half star, rounded up as I always do on Goodreads.
Well, it should be 2 and 1/2 stars, but as usual I rounded the rating up. Has some good bits (like the entry about horses), but gets a bit repetitive after a while.
More like 3 and ½ stars, but I'm giving it a benefit of the doubt. I liked the story of Peri and her struggle to find out who she really is. Still, the setting – close-future USA – bothers me. Releasing a deadly race-specific virus in Africa is a crime, but releasing a deadly virus in Asia is apparently OK, because the UN said so (and they asked for it by not agreeing to limit CO₂ emission)...
The series had been unusal reading experience for me. The first volume had been interesting but for some unexplicable reason I could not really get into it. So I tried reading few last chapters – that went OK. I came back to continue from beginning and stalled again after several pages. So I went and read a few previous-to-last chapters – no stalling. In the end I finished whole book in that manner reading in chunks from end to beginning. And the „it's interesting, but cannot get into it” feeling had been there for the other 3 volumes, so I read all 4 in this somewhat unusual manner, and now I'm waiting for the final one wondering if I should try to read it in the conventional way or give up and start at the ending. ;-)
More like two and half stars – mostly because I strongly dislike plots hanging on people not telling each other important things. And do not get me started on Pelakkia's apparently non-existing plan for the armory robbery...